Rozdział drugi.

      Momentalnie podskoczyłam ze strachu i wydałam z siebie dość głośny pisk, który sprawił, że osoba za mną wybuchła wystarczająco głośnym śmiechem. Nie przetrzymując mnie dłużej w niepewności usłyszałam męski głos, który już był mi znany, ale nie mogłam sobie przypomnieć skąd. W końcu ten ktoś odsłonił mi oczy, a przede mną stanął żużlowiec, którego znałam tylko z widzenia.
- Cześć – powiedział jako pierwszy, na dodatek po polsku. – Tak sobie szłaś tutaj sama, więc nie mogłem przepuścić tej okazji i musiałem podejść. Przy okazji muszę powiedzieć, że ładna jesteś – jak na pierwszą rozmowę ten zawodnik jest nieźle wygadany i szczery. – Troy jestem. Masz ochotę na poznanie Leszna od samiuteńkich desek?
- Źle trafiłeś, ponieważ doskonale znam rejony Leszna, w końcu tutaj się urodziłam i wychowałam – odparłam bez żadnych emocji ani żadnej jakiejś milszej gestykulacji. Pomyślałam sobie, że ten zawodnik po prostu chce się jakoś rozerwać i od razu w swojej głowie otrzymał ode mnie miano podrywacza, być może źle go ocenię, bo w końcu jak można po wymianie ledwo paru zdań coś o kimś sądzić i na dodatek już z takim podejściem?
- A dasz mi się gdzieś zaprosić? – zapytał z nadzieją w swoim głosie, który mimo wszystko sprawiał, że przez moje ciało przechodziły przyjemne dreszcze. Tak, to prawda. Mimo moich wcześniejszych przemyśleń Troy miał w sobie coś wyjątkowego.
- No nie wiem. Skąd mam mieć pewność, że nie masz zamiaru mnie uwieść, upić, wywieść gdzieś za miasto i wykorzystać do celów przeznaczonych nie dla dzieci?
- Czy dla ciebie wyglądam na takiego co myśli tylko o jednym? – rozłożył bezradnie ręce i pokręcił niechętnie głową na boki.
- Jesteś z Australii. To wszystko wyjaśnia – uniosłam delikatnie prawą brew ku górze, tym samym uśmiechając się niewinnie, nie mając na celu urażenia go.
- Mam 27 lat, potrafię w pewnych sprawach podejść poważnie do życia! – odparł zbulwersowany. – O, właśnie! Co do wieku to mam nadzieję, że jeszcze bardziej się do mnie nie zraziłaś? Nie chcę być w twoich oczach jakimś starym erotomanem – uśmiechnął się pogodnie i ponownie poczułam jakieś dziwne ukłucie. Cholera jasna! Ten żużlowiec niezwykłe przyjemnie na mnie wpływa. – Sądząc po twojej minie chyba cię do siebie przekonałem, co? Mógłbym prosić o numer telefonu i później się zgadamy? – skinęłam głową na „tak” i już po chwili podałam mu swój numer, zapominając podać swoje imię, ponieważ musiałam się pospieszyć do Przemka. – Hej! A jak masz na imię?! – krzyknął za mną, lecz nie doczekał się odpowiedzi. Kręcąc głową, na której towarzyszył szeroki uśmiech zaczął się kierować w stronę swojego prywatnego samochodu, którym wróci do Wrocławia.
      Weszłam do swojego domu, w którym nadal panowała ponura i chłodna atmosfera. Tak dłużej być nie może, coś trzeba w końcu tutaj zmienić. Rzuciłam swoją torbę na szafkę w korytarzu, zdjęłam buty i ruszyłam do swojego pokoju. Przebrałam się w krótkie jeansowe spodenki, białą bokserkę, a włosy niechlujnie spięłam w koka. Swoją całą rewolucję postanowiłam zacząć od lekkiego przemeblowania w pokoju gościnnym. Włączyłam sobie piosenkę i zaczęłam śpiewać w głos, tym samym po kolei zrzucając z szaf niepotrzebne rzeczy, czyli prawie wszystko znajdowało się na podłodze.
- Chodź, zatańczymy dla nas ten ostatni raz, tu na zgliszczach świata, piękna noc uniesie nas do gwiazd i zamalujemy wszechświat nasz bez używania farb, akompaniamentem tętna rytmu serca nagich prawd… - prześpiewałam całą piosenkę bez najmniejszego problemu, a na podłodze wciąż przybywało mnóstwo niepotrzebnych rzeczy. Wszystkie śmieci wrzuciłam do wielkiego wora, który po chwili wyniosłam na dwór. Wróciłam i wysilając swoje siły zaczęłam przesuwać po panelach meble. Co chwilę stawałam i dokładnie oceniałam nowy wystrój. Ciężko było mi wybrać ten odpowiedni układ aż w końcu po żmudnej dwugodzinnej pracy ustawiłam wszystko idealnie. Zmęczona rzuciłam się bezradnie na kanapę, rozkładając ręce i wciąż wsłuchując się w kolejne teksty piosenek. Mój odpoczynek przerwało pukanie do drzwi. Zerwałam się jak opętana z kanapy i pobiegłam otworzyć. W progu stał uśmiechnięty Przemek, a kiedy dokładniej mi się przyjrzał zrobił lekko zdziwioną minę. – Coś nie tak ze mną? – zapytałam i zaczęłam się poprawiać.
- Nie, nie. Wszystko jest okej, po prostu jestem zadziwiony twoim naturalnym pięknem. W sumie ty zawsze jesteś piękna – po tych słowach na mojej twarzy ukazał się szeroki uśmiech i poczułam jak moje policzki zaczynają się robić coraz bardziej czerwone. – Może byś mnie tak wpuściła do środka, buraku? – zaśmiał się i nie czekając na jakąkolwiek reakcję z mojej strony sam wprosił się do domu. – Robiłaś jakieś przemeblowanie czy mi się wydaje?
- Nie wydaje ci się. Postanowiłam coś tutaj zmienić i szczerze powiedziawszy tak jest o wiele lepiej – wyłączyłam piosenkę, nie spostrzegając, że parę minut temu otrzymałam wiadomość od nieznanego mi numeru. – Napijesz się czegoś? – spytałam, zaglądając do lodówki, która aż się prosiła o zrobienie jakichś zakupów. Przez te wszystkie ostatnie problemy strasznie zaniedbałam swoje codzienne obowiązki.
- Tak też myślałem, że będzie u ciebie pusto, więc sama woda z kranu mi w zupełności starczy – uśmiechnął się i już po chwili otrzymał to co chciał, po czym ruszyliśmy do mojego pokoju, wygodnie rozsiadując się na łóżku. – Ogólnie to widziałem, że dzisiaj rozmawiałaś z Batchem – wiedziałam, że w końcu poruszy ten temat, kto jak kto, ale Przemek nie wytrzymałby, gdyby nie dowiedział się o czym rozmawialiśmy. – Czego on od ciebie chciał? – odłożył szklankę na biurko i przysuwając się bliżej mnie zaczął żądać dokładnych wyjaśnień.
- Chciał najprościej w świecie się poznać, to chyba nic takiego złego, czyż nie?
- Od zwykłej znajomości się zaczyna, a później różnie się kończy.
- Przypominam ci, że my też kiedyś się nie znaliśmy, więc już nie rób tutaj takiej wielkiej afery nie wiadomo z czego.
- No dobrze, ale nie chcę żebyś miała ponownie cierpieć. Chcę dla ciebie jak najlepiej, rozumiesz?
- Dlatego będziesz mnie chronił przed każdym chłopakiem, twierdząc, że będzie lepiej jeżeli w ogóle nie będę się z nimi zapoznawała? Może masz zamiar jeszcze mnie zamknąć w pokoju? – podniosłam minimalnie swój głos, jednak szybko się opanowałam, ponieważ nie chciałam się kłócić, a już tym bardziej krzyczeć na swojego przyjaciela.
- Martwię się o ciebie, Nadia! Znam Troya nie od dzisiaj i wiem jaki on potrafi być wobec dziewczyn. Chwalił ci się ile przed tobą poderwał dziewczyn w taki sam sposób? Czy może udaje niewinnego? Nie chcę cię do niego jakoś specjalnie zniechęcać, ale po prostu wiem co mówię. Możesz się na nim zawieść..
- Skąd ty możesz wiedzieć co ja z nim chcę zaplanować? Dopiero co go poznałam, a ty już tutaj prawisz mi takie kazania! Rozumiem, że mogłeś mieć nieudane życie miłosne, ale to nie znaczy, że możesz decydować o moim życiu. Doskonale wiem co robię i wiem komu mam ufać, kogo mam unikać, a z kim trzymać.
- Nadia, ja po prostu nie chcę żebyś znowu miała płakać.. Nie lubię kiedy jesteś smutna, kiedy płaczesz, kiedy jesteś na skraju wytrzymania. To chyba normalna reakcja, że przyjaciel chce dla ciebie jak najlepiej – odparł z trudem wymuszając uśmiech. Nie spodziewałam się, że Przemek może aż tak zareagować na wieść, że rozmawiałam z Batchem. Było mi źle z tym uczuciem, więc nie czekając dłużej wgramoliłam się na jego kolana i z całej siły wtuliłam się w jego ramiona, nic nie mówiąc. – Ja już pójdę, jestem zmęczony. Wyśpię się i być może jutro pogadamy – delikatnym ruchem prawej ręki strącił mnie na bok. Wstał z łóżka, uczyniłam tak samo i w ciszy zeszliśmy na dół. Przytulił mnie na pożegnanie i wyszeptał do mojego ucha. – Dobranoc księżniczko, śpij słodko – pocałował mnie w sam środek policzka i zniknął za drzwiami. Przez dłuższy czas stałam jak wryta w jednym miejscu i miałam nadzieję, że to tylko jakiś chory sen. Niestety, to wciąż było moje poryte i czasami niesprawiedliwe życie.
      Po długiej i przyjemnej kąpieli ze spokojem mogłam odczytać wiadomość od nieznanego numeru. Od razu przypomniałam sobie, że to przecież jest Troy. Odpisałam mu i przez co najmniej pół nocy nie spałam. Miałam mieszane uczucia co do Wrocławskiego żużlowca. Wydawał się bardzo miły i przyjazny, ale jak dobrze wiemy pozory lubią mylić, a ludzie zawodzić. Mimo wszystko zgodziłam się na spotkanie z Australijczykiem, w końcu raz się żyje.

--------------

Są wakacje, jest i kolejny rozdział! :) Całość powstała przy jednej piosence, która strasznie mi się wkręciła.

*Buka - Danse Macabre* 

No więc co mogę tutaj więcej napisać odnośnie rozdziału? Ocenę pozostawiam wam! Jeszcze jedno.. Życzę oczywiście zdrowych, udanych i co najważniejsze pogodnych, słonecznych i żużlowych wakacji! Do następnego, kochani! :*